Drama Queen & Dump King

     ผมนั่งมองโทรศัพท์อยู่แบบนี้มาหลายวันแล้ว

 

     ผมกับต้นไม่ได้เจอกันนานมาก นานเป็นปี เวลามันผ่านไปเร็ว แต่หัวใจของผมทำไมมันถึงได้หยุดอยู่ที่เดิม?

 

     ถึงหัวใจของผมมันจะทำใจได้ แต่ว่ามันกลับเลิกรักต้นไม่ได้ แม้ผมจะคบใครต่อใครอีกมากมาย ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นดีกับผมมากเท่าไหร่ ผมก็ทุ่มเทให้เธอได้ไม่เท่าที่ผมเคยทำให้ต้น

 

     ผมอาจจะรักพวกเธอ แต่ผมก็รักในความดีที่พวกเธอมีให้กับผม บางคนยอมอดทยนิสัยแย่ๆ ของผม บางคนรักและเสียสละทุ่มเทให้ผมยอมให้ผมทุกอย่าง บางคนก็เป็นผู้หญิงน่ารักที่มีค่าเกินกว่าจะมาจมปลักอยู่กับผม

 

     ปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยโทรหาต้นเลย ผมรู้ดีว่าต้นคงลำบากใจ ต้นไม่ชอบผม แต่ผมยังรักต้นอยู่ ถึงผมจะอยากได้ยินเสียงของต้น แต่ถ้าเสียงของผมทำให้ต้นลำบากใจ ผมจะไม่ทำให้คนที่ผมรักเดือดร้อน

 

     ที่ผ่านมา สิ่งที่ผมทำก็มีแค่ส่งข้อความอวยพรต้นตอนปีใหม่ กับวันเกิด แล้วก็ตอนที่ผมมีแฟนหลังจากไปเรียนที่เชียงใหม่ได้สี่เดือน

 

     ก่อนหน้านั้นเราไม่ได้ติดต่อกันเลย ภาพสุดท้ายในความทรงจำของผมก็คือวันสุดท้ายของการเรียนเทอมสอง ต้นที่ยังใส่เฝือกอยู่ มากับผู้ชายคนนั้น ต้นกำลังยุ่งกับเรื่องการสอบเหมือนๆ กับตัวผม ผมจึงทำได้แค่เดินเข้าไปทักทายต้น แล้วก็อวยพรเรื่องมหาลัยตามประสา “เพื่อน” และหลังจากนั้นผมก็เลือกที่เชียงใหม่ ใช่ว่าผมอยากหนีจากมา แต่เป็นเพราะคะแนนของผมไม่ดีอยู่แล้ว
 

     วันเกิดผมผ่านไปก่อนหน้าที่ผมจะส่งข้อความไปหาต้นว่าผมมีแฟน ต้นรู้วันเกิดผมดี แต่ต้นเลือกที่จะไม่ติดต่อผม ใช่ว่าผมเสียใจ ผมรู้ว่าให้มันเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้ว

 

     จนกระทั่งวันนึงที่ผมทำใจได้ กล้าติดต่อต้นอีกครั้ง ผมบอกต้นว่าผมมีแฟนใหม่แล้ว และแฟนผมน่ารักมากๆ ผมรักแฟนของผม ต้นส่งข้อความกลับมาแสดงความยินดีกับผม นอกจากนั้นผมติดต่อต้นอีกแค่ตอนปีใหม่กับวันเกิด ต้นตอบข้อความของผมด้วยคำขอบคุณง่ายๆ แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

 

     ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว ผมรู้ข่าวต้นตลอดเวลา อาร์มอยู่มหาลัยเดียวกับต้น อาร์มกับต้นเจอกันบ่อยๆ และผมก็เป็นเพื่อนสนิทกับอาร์ม เพียงแต่ผม คงเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทกับต้นไม่ได้ เพราะผมคิดกับต้นมากกว่านั้น

 

     อาร์มเล่าให้ผมฟังว่าช่วงหลังนี้สนิทกับต้นมากขึ้น มันได้คุยกันต้นบ่อยกว่าสมัยก่อน มันเล่าให้ผมฟังว่าต้นยังป็อปอยู่เหมือนเดิม เพื่อนในคณะมันกับพวกรุ่นพี่พากันรุมจีบต้น แต่ผมไม่มีสิทธิ์หวงต้นอีกต่อไปแล้ว ผมไม่ใช่ไม้กันหมาของต้นอีกต่อไป ต้นมีเจ้าของแล้ว และคนๆ นั้นก็ไม่ใช่ผม

 

     ผมเกลียดผู้ชายคนนั้น และผมก็รู้ว่าว่ามันก็คงเกลียดผมไม่แพ้กัน เพราะเราสองคนรักต้น แต่คนที่ต้นรัก ไม่ใช่ผม

ผมนึกว่าเวลาและระยะทางจะช่วยผมได้ มันช่วยได้ก็จริงครับ มันช่วยให้ผมทำใจ แต่ไม่ได้ทำให้ผมลืมต้น ผมยังคงรักต้นอยู่เหมือนเดิม

 

     แต่ตอนนี้ ระยะทางระหว่างผมกับต้นมันสั้นลงแล้ว ผมออกจากที่เก่า ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯ เพราะพ่อกับแม่อยากให้ผมเรียนในกรุงเทพฯ มากกว่า ผมตามใจพวกท่าน ย้ายกลับมาเรียนในกรุงเทพฯ โชคดีที่คราวนี้ผมอ่านหนังสือเตรียมตัวไว้แล้ว ผมสอบติดคณะที่ผมอยากเรียนได้ในที่สุด คงต้องขอบคุณแฟนคนปัจจุบันของผม เธอเป็นคนดี น่ารัก เธอช่วยติวให้ผม อวยพรให้ผมสอบติดคณะที่ผมต้องการ แม้จะรู้ดีว่านั่นมันหมายถึงการที่เราต้องห่างกัน รวมไปถึงเลิกกันในที่สุด

 

     ผมรักแฟนของผม แต่ผมมยังไม่ลืมต้น และผมก็รักต้นมากกว่าที่ผมรักแฟน

 

     ผมตัดสินใจกดเบอร์โทรศัพท์หาต้นได้ในที่สุด ผมบอกตัวเองว่า ผมก็แค่อยากทักทาย “เพื่อนเก่า”

 

     เสียงของต้นที่รับสายดังขึ้น ผมดีใจนะครับ ที่ต้นรับโทรศัพท์ของผม ผมคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าบางทีต้นอาจจะไม่ยอมรับโทรศัพท์ของผม เพราะทั้งผมและต้น ไม่มีใครเปลี่ยนเบอร์ และผมรู้ดีว่าต้นจำเบอร์ผมได้ เหมือนที่ผมจำเบอร์ต้นได้ขึ้นใจ

 

     “หวัดดี ต้น”

 

     “แม็กซ์...”

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++