Drama Queen & Dump King

     “ต้น เป็นไงมั่ง?”

 

     “ไม่ได้เป็นไรนี่”

 

     ต้นที่ท่าทางดีขึ้นแล้ว นั่งเล่นโน๊ตบุคของป่านอยู่ ส่วนแก้วกับเมย์ก็กำลังแต่งตัว ยัยเมย์แต่งหน้าด้วย ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย?

 

     “พวกเราจะไปหาไรกินกันที่บาซ่า แกจะไปด้วยกันป่ะไปป์”

 

     “อ้าว แล้ว... ของในตู้เย็นอ่ะ?”

 

     “เหลือไม่มากแล้วล่ะ”

 

     ต้นเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงปกติ ท่าทางนิ่งๆ สีหน้าเรียบๆ ต้นทำท่าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนผมงง เจอแบบนี้ผมรับมือไม่ถูกเลย

 

     “โอเค เสร็จแล้ว ไปกันได้ละ”

 

     พอเมย์หันมาบอกว่าเสร็จแล้ว ทุกคนก็ขยับตัวหยิบสัมภาระ ต้นปิดโน๊ตบุค เตรียมตัวออกไปด้วยกัน

 

     “เอ้ยๆ เดี๋ยวดิ แล้วพวกนายจะไปไงอ่ะ”

 

     “ก็เดินเรียกรถรับจ้างไปไง แกนี่โง่เกินไปละไอไปป์ โอ๊ยอย่าถามมาก แกจะไปรึไม่ไป ถ้าจะไปก็ตามมาเงียบๆ”

 

     “เอ้ยๆ แกจะทิ้งพวกมันจริงๆ เหรอต้น แล้วพวกที่เหลืออะ มันจะทำไงกัน”

 

     “พวกเราอยู่มหาลัยกันละนะไปป์ ไม่ใช่อนุบาล ถ้าเขารังเกียจเรา เราก็ไม่อยากไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับเขาอีก”

 

     “เอ้ย เพื่อนกันทั้งนั้นน่าต้น พวกมันผิดไปแล้ว”

 

     คำพูดของต้นทำให้ผมรู้ว่าต้นเจ็บมากจริงๆ แต่ถ้าผมปล่อยให้ต้นไปแบบนี้ เรื่องก็จะไม่จบ ตอนนี้คนที่ผมต้องหยุดคือต้น ทิฐิในตัวต้นสูงจัง ผมมองหน้าป่านแล้วก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ผมเปิดประตูห้องเรียกพวกนั้นให้เข้ามา มิวนิคชะโงกหน้านำเข้ามาก่อนเป็นคนแรก

 

     “อ้าว มึงจะไปไหนกันวะ แล้วข้าวเย็นพวกกูอ่ะ?”

 

     “หลีกไปเลยไอยักษ์ พวกฉันจะพาต้นไปไหนมันก็เรื่องของพวกฉัน”

 

     เสียเรื่องเลยมั้ยละมึง ไอ้สัสมิวเอ้ย! ห่วงแต่กิน ยัยเมย์เปิดศึกกับมิวนิคมันซะงั้น แถมรอบนี้ต้นไม่ยอมห้ามด้วย ต้นยืนอยู่เฉยๆ ไม่แม้แต่จะชายตาแล สมน้ำหน้าพวกมึงมั้ยอ่ะ รอบนี้คนกลางอย่างผมออกหน้าแทนไม่ได้ด้วย โอม ไม่ดิ อย่างโอมก็มีแต่เดินตามต้นต้อยๆ แหละ ไม่เคยขัดใจ ผมต้องหาใครซักคนออกหน้าแทนผม ไอ้พัท!

 

     เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไอ้พัทนี่แหละเหมาะสุด ผมตัดสินใจลากไอพัทถอยออกไปเงียบๆ ระหว่างที่ข้างในยังคงเถียงกันอยู่

 

     “พัท มึงมานี่”

 

     “หะ?”

 

     “มึงต้องเป็นคนไปง้อต้น”

 

     “อ้าว แล้วทำไมมึงไม่ลุยเองอ่ะ”

 

     “กูลุยเองไม่ได้ ต้นมันไม่โกรธกูแต่ก็ไม่ฟังอะไรแล้วแบบนี้ งานนี้ผู้หญิงยังไม่กล้าพูดอะไรเลย ทุกคนตามใจต้นมันหมด ถ้าพวกมึงปล่อยไว้นะ ต้นมันจะหายไปจากชีวิตพวกมึงแน่ๆ พวกกูอ่ะไม่ลำบากหรอก ไงก็เอาตัวรอดได้ อยู่กลุ่มเดียวกับต้นอยู่แล้ว ต้นมันคงไม่ทิ้งกู แต่พวกมึงลองคิดดูแล้วกัน ชีวิตพวกมึงที่จะไม่มีไอ้ต้นมันอีกอะ มึงไม่เห็นเหรอ แม้แต่หน้าไอมิวต้นมันยังไม่มองเลย งานนี้ต้นมันโกรธจริงๆ ว่ะ”

 

     “แล้วทำไมต้องเป็นกูวะ”

 

     “มีแต่มึงแล้วก็อัฐที่ไม่ได้ก่อเรื่อง ถึงเป้กับนันมันจะไม่ได้ดูแต่พวกมันก็อยู่กลุ่มมิวนิคด้วย ส่วนอัฐมันก็นิ่งๆ เหมาะเป็นคนตบปิดท้าย มึงอ่ะเหมาะเป็นคนรุก”

 

     “หมายความว่าไงวะ?”

 

     “มึงต้องอ้อนต้น”

 

     ทำหน้าตาตื่นเชียวนะมึง

 

     “เออ มึงฟังไม่ผิดหรอก มึงต้องเป็นคนอ้อนต้น วิชาที่มึงเคยเอาไว้ง้อขอคืนดีสาวอ่ะขุดมาให้หมด ถึงต้นมันจะชอบทิฐิแต่มันใจดีอยู่แล้ว แพ้ลูกอ้อนด้วย กูทำบ่อย แต่ตอนนี้กูไม่เหมาะจะเป็นทนายให้พวกมึงเพราะกูอยู่ข้างต้นอยู่แล้ว มึงต้องเป็นคนลงมือ”

 

     “จะดีเหรอวะ ถ้าไอ้ต้นมันโกรธกูเพิ่มอ่ะ”

 

     เสียงเถียงกันในห้องดังขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ยัยเมย์แปดหลอดเอ้ย! ไอ้ยักษ์สมองกล้าม คนอื่นๆ มีผสมโรงอีกเล็กน้อย เดี๋ยวแม่งได้บานปลายอีกแน่ๆ

 

     “ไปเถอะเมย์ เราหิวแล้ว เมื่อตอนกลางวันกินไปนิดเดียว”

 

     นั่นไง ต้นมันทนไม่ไหวเดินนำเมย์ออกมาละ พวกป่านกับแก้วก็ต้องตามมาด้วยอยู่แล้ว ผมเห็นโอมหันมาถามผมด้วยสายตาว่าจะเอายังไง ผมหันไปมองหน้าพัท สายตาพัทมันดูลังเลนิดหน่อยก่อนจะตอบผมว่า

 

     “เอาวะ เพื่อคะแนนสอบกู ตายเป็นตาย”

 

     ผมบอกให้มันง้อต้นแบบอ้อนๆ ก็จริงนะ แต่ใครจะไปคิดว่าพัทมันจะพุ่งเข้าไปกอดต้นแบบนั้น ไม่ดิ นี่มันท่าล็อคคอกันชัดๆ แถมยังทำท่าฟูมฟาย คือต้นเหวอไปแล้วอ่ะ หน้าต้นเหมือนจะงงๆ กับชีวิตมาก คงนึกไม่ออกว่าพัทจะมาไม้ไหน ขนาดผมเองยังนึกไม่ถึงเลย

 

     “ต้น มึงจะทิ้งกูเหรอ”

 

     ต้นพยายามจะแกะแขนของพัทออก แต่สู้แรงไม่ได้ ถึงพัทมันจะสูงกว่าต้นนิดหน่อยแต่ล่ำกว่าต้นเยอะ ต้นแกะแขนมันไม่ออกหรอก

 

     “อย่าทิ้งกูไปดิวะ แม่งแฟนกูก็ทิ้งกูไปคนนึงแล้วนะเว้ย มึงเป็นเพื่อนกูก็ยังจะทิ้งกูไปอีกเหรอ”

 

     “เดี๋ยวนะพัท ผมไปทิ้งอะไรคุณ”

 

     ไม่ใช่แค่นายหรอกต้นที่เงิบ ขนาดผมยังเงิบเลย มุขน้ำเน่าแบบนี้นี่เองมันถึงง้อสาวไม่ได้ผล สมน้ำหน้าแล้วที่มันอกหักบ่อยๆ

 

     “ก็มึงจะหนีกูไปเดินเล่นกับยัยพวกนี้อ่ะ แล้วกูจะอยู่ยังไงวะ จะเอาข้าวเย็นที่ไหนกิน ใครจะนั่งดีดกีต้าร์เป็นเพื่อนกู กูอกหักมาต้องการกำลังใจนะเว่ย แถมพวกนั้นแม่งเล่นเพี้ยนจะตาย เกิดพวกมึงหนีกลับกรุงเทพไปแล้วใครจะจ่ายค่ารถ! เช่ามาตั้งสองคันนะเว้ย”

 

     “ใครบอกคุณว่าผมจะหนีกลับกรุงเทพก่อน”

 

     “ก็มึงเล่นล็อคห้องเงียบกันแบบนั้น แถมกูเห็นมึงเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วด้วย กูก็นึกว่ามึงน้อยใจจนจะหนีกลับไปก่อนดิ”

 

     “ผมแค่เอาเสื้อผ้าใช้แล้วใส่กระเป๋าเฉยๆ จะให้ผมวางแผ่ทิ้งไว้เกะกะเหมือนพวกคุณรึไงครับ! แล้วที่ผมจะออกไปข้างนอกนี่ก็แค่จะไปเดินเล่นกันเฉยๆ ไม่ได้หนีกลับซักหน่อย”

 

     ได้ผลด้วยเว้ยเฮ้ย! ต้นมันเริ่มทำหน้าเหม็นเบื่อนิสัยไอ้พัทตามปกติละ แบบนี้แปลว่าเริ่มโอเคแล้วครับ

 

     “แต่มึงไม่ทำข้าวเย็นให้พวกกูอ่ะ”

 

     “แล้วพี่เบียร์ไม่ได้บอกพวกคุณเหรอครับ ว่าคืนนี้ตกลงกันว่าต่างคนต่างไปหาอะไรกินกันเอง เพราะของที่ผมซื้อมาเผื่อมื้อเย็นโดนพวกคุณซัดเรียบไปตั้งแต่มื้อกลางวัน?”

 

     “เออ ขอโทษที พี่ลืมบอกไปว่ะ ฮ่าๆ”

 

     เสียงพี่เบียร์ที่ดังขึ้นทำเอาพวกเราวงแตกกันนิดหน่อย ส่วนต้นนี่จิกสายตาใส่พี่เบียร์เต็มที่

 

     “เอาน่าๆ ก็มันมีเรื่องยุ่งๆ เกิดขึ้นมาซะก่อนนี่พี่เลยลืม แหะๆ”

 

     “แม่ง ก็แค่เนี๊ยะ ก็บอกกันแต่แรกดิวะ พวกกูตกใจหมด นึกว่ามึงน้อยใจพวกกู”

 

     อ้าว สัสมิวทำเสียเรื่องอีกแล้ว

 

     “ความรู้สึกของผมไม่สำคัญหรอกครับ คุณไม่ต้องเสียเวลามาใส่ใจก็ได้”

 

     “อ้าว เชรี่ยแล้วต้น เพื่อนกันไม่สนใจได้ไงวะ ถ้าพวกกูไม่ห่วงมึงพวกกูไม่มาง้อมึงหรอก”

 

     “ดีใจจังครับที่พวกคุณยังเห็นผมเป็นเพื่อนอยู่”

 

     เงิบกันทั้งแถบ ต้นไม่เคยประชดพวกเราแบบนี้ อย่างดีก็แค่จิกกัดบ้างเวลาคุยเล่นกันขำๆ แต่สีหน้านิ่งๆ กับรอยยิ้มที่มุมปากแล้วก็น้ำเสียงเหยียดๆ พวกนั้น ผมไม่เคยเห็นต้นใช้กับใครนอกจากอาจารย์ต้น และตอนนี้ต้นกำลังใช้มันกับพวกเรา

 

     “เอ้ยๆ โหย ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก สัสมิวมันก็ปากเสียไปงั้นแหละ อย่าไปเลยนะ ไม่มีมึงละกูจะกินอะไรอ่ะ?”

 

     “ก็หากินเอาเองสิครับ ผมไม่ใช่ขี้ข้าพวกคุณนะ”

 

     “โหย ต้นอย่างอนดิ”

 

     “ผมไม่ได้งอน!”

 

     “มึงงอน! แล้วกูก็กำลังง้อมึงอยู่เนี่ย ไอ้พวกนั้นก็อยากง้อมึงแต่แม่งง้อไม่เป็น”

 

     คราวนี้ต้นอึ้งไปบ้าง ผมเห็นต้นเม้มปากขัดใจทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแล้วก็เปลี่ยนใจ แต่แล้วต้นก็พูดต่อจนได้ ต้นนี่ชอบเถียงกว่าที่คิดอีกแฮะ

 

     “ทำไมผมจะต้องงอนพวกคุณด้วย”

 

     “ก็มึงเสียใจที่ไอ้เอกทำไม่ดีกับมึงไง แล้วก็น้อยใจที่พวกเหี้ยนั่นแกล้งมึงด้วย พวกกูเลยมาง้อมึงเนี่ย”

 

     อ้าว ต้นหน้าแดงซะงั้น เฮ้ย! มึงจะกอดต้นทำไมวะสัสพัท ไอ้พัทมันกอดต้นหลวมๆ แล้วก็ตบหลังต้นสองสามที

 

     “หายงอนพวกกูนะมึง กูหิวข้าว”

 

     “ปละ ปล่อยนะครับ! คุณมาง้อผมเพราะหิวข้าวเนี่ยนะ? ผมไม่ใช่คนใช้ของพวกคุณนะ”

 

     “มึงไม่ใช่คนใช้ แต่มึงเป็นเพื่อนกู แล้วเพื่อนก็ไม่ควรปล่อยให้เพื่อนหิวใช่มั้ยล่ะ”

 

     “แล้วคนที่เขาเป็นเพื่อนกันเขาควรทำร้ายความรู้สึกกันเหรอครับ?”

 

     ต้นถามแบบนิ่งมากๆ แต่ใครๆ ก็ฟังออกว่าต้นเจ็บ

 

     “ก็เพราะพวกเรารู้ตัวว่าผิด ถึงได้มาขอโทษนายไงต้น”

 

     โห อัฐ ปิดท้ายได้ดีมากๆ ต้นส่งสายตาไปทางอัฐ แต่ดูท่าคงยังนึกอะไรไม่ออก หน้ามุ่ยเชียว

 

     “นะ นะ หายโกรธพวกกูนะ เอ้ย พวกมึงอ่ะ คลานมากราบขอโทษไอ้ต้นเรียงตัวเลย”

 

     “มากไปละเชี่ยพัท”

 

     ถึงปากมิวนิคจะพูดแบบนั้นแต่ก็เดินมากอดต้นมัน มึงขอโทษเฉยๆ ก็ได้นะ ไม่ต้องแตะอั๋งเพื่อนกู ต้นดูตกใจเหวอๆ เล็กน้อย ก่อนจะขืนตัวออกมา

 

     “เอาเป็นว่าผมยกโทษให้พวกคุณ ไม่ต้องเข้ามาใกล้แบบนี้ก็ได้ครับ”

 

     “อ้าว กูก็นึกว่ามึงจะชอบ จะได้หายโกรธกู เกย์ชอบผู้ชายกล้ามๆ ไม่ใช่เหรอไง กูเนี่ยหุ่นดีสุดในรุ่นละ ดูกล้ามกูซะก่อน”

 

     สัสมิวปากหมาเอ้ย! เสือกเบ่งกล้ามโชว์จริงๆ ด้วย ไอ้สมองกล้ามเนื้อ

 

     “ผู้ชายที่มีแต่กล้ามเนื้อแล้วก็เหงื่อเหม็นๆ แบบคุณนะเหรอครับ? ถึงผมจะชอบผู้ชายด้วยกันแต่ผมก็เลือกนะ แล้วผมก็ไม่ชอบให้ใครมาถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ด้วย”

 

     “เอาน่า ถ้ามึงหายโกรธพวกกูจริงต้องยอมให้พวกกูกอด ผู้ชายด้วยกันกอดกันนิดๆ หน่อยๆ เขาไม่ถือ”

 

     ไม่ได้การละผมต้องขวาง ผมรู้แผนพวกมันนะ ยังไงต้นก็ผิวนิ่มจะตายแถมหอมด้วย

 

     “เอ้ยๆ ลวนลามเพื่อนกู”

 

     ผมพยายามจับสัสมิวแยกออกจากต้น แต่มันก็มีไอ้พวกหน้าด้านตัวอื่นๆ รุมเข้ามาแทน กลายเป็นพากันแกล้งลวนลาม แถมยังมีพวกที่แกล้งจั๊กกะจี้ต้นอีก ต้นดิ้นไปดิ้นมาบิดตัวหนีไอ้พวกเชี่ยนี่ใหญ่เลย

 

     อ้าวเฮ้ย! ทำไมกลายเป็นเกมแกล้งต้นไปซะงั้นอ่ะ ไอ้พวกนี้มันควรเรียงคิวเข้ามาขอโทษต้นกันไม่ใช่เหรอไง?

 

     “แก้มมึงนี่หอมดีเนอะ นิ่มด้วย”

 

     ผมหันไปมองต้นที่น่าจะอยู่ด้านหลังผม ต้นโดนไอ้โค่โอบอยู่ ไอ้โค่ยืนอยู่หลังต้น ส่วนต้นก็หันหน้าไปมองโค่ ปากไอ้โค่อยู่แทบจะชิดติดหน้าต้น ต้นดูอึ้งๆ เหมือนจะช็อก

 

     “ไอ้บ้า!”

 

     ต้นมันหันไปต่อยโค่ เสียงดังพลั่กเลยครับ โค่ถึงกับทรุด

 

     “เฮ้ย เพื่อนกัน แค่หอมแก้มแค่นี้ทำไมต้องต่อยกูด้วยวะ! ผู้ชายด้วยกันนิดๆ หน่อยๆ ไม่สึกหรอหรอก”

 

     “เออ ผมไม่ถือ เพื่อนกันโดนตัวนิดๆ หน่อยๆ ผมไม่แคร์ แต่สิ่งที่คุณกำลังทำผมเรียกว่าการลวนลาม ลองถามตัวเองดูแล้วกันว่าถ้าโดนคนอื่นมาลวนลามทั้งๆ ที่ไม่ได้เต็มใจแล้วจะรู้สึกยังไง!”

 

     แล้วต้นก็เดินไปหาพี่เบียร์

 

     “พี่เบียร์ ถ้าผมหอมแก้มพี่ๆ จะว่าอะไรมั้ยครับ?”

 

     พี่เบียร์ดูงงๆ แต่ก็รับมุขด้วย

 

     “หือ? เอาดิ แต่พี่ขอหอมเราดีกว่ามั้ง? แก้มพี่สาก แก้มต้นน่าจะนุ่มกว่า”

 

     “งั้นตามสบายเลยครับ”

 

     แล้วพี่เบียร์ก็หอมต้นจริงๆ เล่นเอาไอ้โค่ยืนตาค้าง คนอื่นๆ นี่ใบ้แดกกันหมด ต้นนี่ชอบประชดประชันชะมัด แถมประชดแรงด้วย ต้นหันมาพูดถากถางเต็มที่

 

     “กับคนที่ไม่ได้มีจิตอกุศล ผมไม่ถือครับ แต่กับพวกคิดไม่ซื่อ ผมรังเกียจสุดๆ ไปเลย ไปเหอะป่าน เมย์ แก้ว”

 

     สะใจผมจริงๆ เลย ฮ่าๆ ต้นนี่แสบจริงๆ มาดราชินีสุดๆ

 

     “เอ้ย โอม ไปหาไรกินกัน”

 

     “เอ่อ เราขอขึ้นไปเอากระเป๋าเงินก่อนนะ”

 

     “อย่าช้านะ เดี๋ยวต้นรอนาน”

 

     “อือๆ”

 

     ผมสะใจจริงๆ

 

     “เฮ้ย ละพวกกรูละ”

 

     “พวกมึงจะตามไปด้วยก็ไม่มีใครห้ามนี่ ไงมื้อนี้ก็ตัวใครตัวมันอยู่แล้ว กูจะไปกับต้น พวกมึงจะเอาไงก็ตามใจมึง”

 

     “เอ้ยๆ ไปด้วยๆ รอกูด้วย”

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++