Drama Queen & Dump King

     “พี่กลับมาแล้ว เป็นไรมากป่าวต้น”

 

     เสียงพี่ชัชทำให้ผมตื่น พี่ชัชเดินเข้ามาในห้องนอนทั้งๆ ที่ยังไม่ได้คลายเนคไทเลยแม้แต่น้อย ผมรู้ว่าพี่ชัชคงรีบมาก

 

     “พี่ตกใจหมดเลย ขอโทษนะครับที่พี่ไปรับเราไม่ได้”

 

     เตียงยวบตัวลงตามน้ำหนักของพี่ชัช แฟนของผมโน้มเข้ามาใกล้จนผมได้กลิ่นเหงื่อจางๆ ฝ่ามือที่สัมผัสอยู่ที่แก้มทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความรัก ผมได้แต่เอียงแก้มถูกับฝ่ามืออันอบอุ่นข้างนั้น ผมรักพี่ชัช

 

     “เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ? สีหน้าดูไม่ดีเลย ให้พี่ดูแผลหน่อยนะครับ”

 

     ผมพลิกตัวนอนคว่ำให้พี่ชัชเปิดเสื้อด้านหลังดูแผล

 

     “โห กว้างเหมือนกันนะเนี่ย แต่ยังดีนะที่ไม่โดนลึกมาก แค่ผิวหนังชั้นนอก”

 

     พี่ชัชปิดเสื้อลงแล้วก็ก้มลงจูบบนศีรษะของผม โชคดีจังเลยครับที่แฟนของผมเป็นผู้แทนขายยา พี่ชัชเลยพอมีความรู้เรื่องพวกนี้อยู่บ้าง ผมเองก็กลัวเป็นแผลเป็นเหมือนกันนะครับ

 

     “เจ็บมากมั้ยครับ”

 

     ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ

 

     “แล้วนี่ทานอะไรแล้วรึยังครับ หิวมั้ย?”

 

     “ครับ ผมหิว”

 

     “พี่ซื้อโจ้กติดมาด้วยฝืนกินหน่อยนะครับ เดี๋ยวพี่ไปแกะให้เรา กินข้าวแล้วจะได้กินยาอาบน้ำนอนพักผ่อนซะ แล้วพรุ่งนี้เรายังต้องไปสอบอีกด้วยใช่มั้ยครับ”

 

     “ครับ”

 

     พี่ชัชป้อนโจ้กให้ผม เขาแทบจะเป่าโจ้กให้ผมเกือบทุกคำ เช็ดตัวให้ผม ทายา ช่วยผมเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามานอนอยู่ข้างๆ ผมทั้งๆ ที่พึ่งจะสองทุ่มกว่า ผมรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่จะดูแลผมไปทั้งชีวิต ขอแค่มีผู้ชายคนนี้อยู่ผมก็ไม่ต้องการใคร ขอแค่ให้ผมเป็นที่หนึ่งในสายตาพี่ชัช ขอแค่พี่ชัชรักผมด้วยใจจริง อยากอยู่เคียงข้างผมเพราะรักในตัวตนของผม ขอแค่พี่ชัชต้องการผม ผมก็ไม่จำเป็นต้องเสียใจอะไรอีก ผมรักพี่ชัช

 

     “วันนี้เราดูแย่ๆ นะ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าครับ?”

 

     ฝ่ามือของพี่ชัชลูบหัวผมไปมาทำให้ผมอบอุ่น เรานอนกอดกันโดยที่ผมกำลังซุกตัวหนุนกล้ามแขนพี่ชัชอยู่ แผลที่หลังถึงไม่ใช่แผลเหวอะหวะ แต่มันก็เจ็บมากเวลาที่ผมนอนหงาย โชคดีที่ผมเป็นคนชอบนอนตะแคงอยู่แล้ว

 

     “ผมปิดพี่ชัชไม่ได้เลยสินะครับ”

 

     ผมพูดขึ้นเบาๆ ทั้งที่ยังนอนตะแคงหนุนแขนของพี่ชัชอยู่

 

     “แหง๋สิ คิดว่าพี่เป็นใครฮึ ทำไมพี่จะดูเราไม่ออก มีเรื่องอะไรเหรอครับต้น?”

 

     “พี่ชัช...”

 

     “ครับ?”

 

     “วันนี้... วันนี้พ่อมาส่งต้น”

 

     ไม่รู้ทำไมผมถึงใช้คำๆ นี้

 

     “แล้วเขาว่าไงมั่งครับ”

 

     “เขามาส่งผมที่นี่แล้วก็ถามครับ ว่าทำไมพี่ชัชถึงยังไม่กลับ แล้วก็ถามว่าผมจะอยู่กับใครๆ จะดูแลผม”

 

     “เขาก็คงเป็นห่วงต้นละมั้ง พี่ขอโทษนะครับที่พี่กลับช้า ต้องปล่อยให้ต้นอยู่คนเดียวตั้งนาน”

 

     “ไม่หรอกครับ ผมรู้ว่าพี่ชัชต้องทำงาน ผมไม่ว่าอะไรพี่ชัชหรอกครับ”

 

     ผมพูดพลางขยับตัวเข้าไปซุกใกล้ๆ พี่ชัชมากขึ้น ไม่ใช่ว่าผมจะอ้อนหรอกนะครับ เพียงแต่ผมชอบเวลาที่พี่ชัชกอดผมแบบนี้ก็แค่นั้นแหละ ผมชอบฝ่ามือใหญ่ๆ ที่คอยลูบหัวผมอยู่แบบนี้

 

     “คร้าบ ต้นของพี่น่ารักเสมอแหละ”

 

     พี่ชัชพูดพร้อมกับจูบผมที่กระหม่อมอีกแล้ว แต่ผมชอบนะ พี่ชัชเคยพูดกับผมว่า ตอนเด็กๆ พี่ชัชชอบให้คนลูบหัวเล่น ผมพอรู้แล้วล่ะว่าทำไม เพราะตอนนี้เวลาที่พี่ชัชทำแบบนั้นกับผม ผมก็ชอบเหมือนกัน ผมรู้สึกได้ถึงความเอ็นดูที่ถ่ายทอดมาพร้อมกับความรักที่พี่ชัชมีให้ มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ

 

     “วันนี้เขาพาผมไปซื้อเสื้อกับกางเกงด้วยนะครับ เพราะตัวที่ผมใส่ไปเลอะซอสเย็นตาโฟจนน่ากลัวจะซักไม่ออกแล้ว”

 

     “จริงดิ่? ดีออกมีคนซื้อของให้ เราน่ะงกจะตายไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆ”

 

     “พี่ชัชก็ ผมไม่ได้งกขนาดนั้นนะครับ”

 

     ผมประท้วงพี่ชัชไปเล็กน้อย เพราะขัดใจที่พี่ชัชชอบหาว่าผมงกอยู่เสมอๆ

 

     “คร้าบๆ พี่ก็ล้อเล่นเฉยๆ แล้วเขาพาเราไปไหนอีกรึเปล่าครับ?”

 

     “เปล่าครับ ผมเจ็บหลัง เขาก็เลยพาผมกลับ”

 

     ผมเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้พี่ชัชฟังอย่างใจลอยจนกระทั่งผมหลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความสับสนของตัวเองที่แม้แต่ในฝันมันก็ยังคอยหลอกหลอนผม ความกลัวของเด็กที่ไม่มีใครต้องการ ความกังวลที่จะถูกคนที่รักมองว่าเป็นภาระ ความขลาดเกินกว่าที่จะเชื่อใจใคร ผมก็เป็นแค่เด็กเลี้ยงแกะที่แกล้งทำเป็นเข้มแข็ง

 

     แต่แล้วในฝันนั้นก็มีหมาป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ที่เข้ามาอยู่ข้างๆ ผม แม้ตอนแรกที่เห็นมันผมจะตกใจ เพราะมันแยกเขี้ยวคำรามใส่ผมก่อนจะแลบลิ้นสากๆ นั้นออกมาเลีย แต่ทว่าพอได้ซุกตัวลงในกองขนอันอบอุ่นของหมาป่าตัวนั้นแล้ว ผมกลับรู้สึกเหมือนได้ค้นพบที่ของตัวเอง หมาป่าท่าทางดุร้ายตัวนั้นช่วยปกป้องผมจากอันตรายทุกอย่างที่ผมกลัว ผมหลับสบายจนถึงเช้าโดยไม่กังวลอะไรอีกเลย

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++