Drama Queen & Dump King

     “โอเคขึ้นมั้ยเมย์?”

 

     ผมถามเมย์ที่กำลังนั่งฮึดฮัดอยู่ เมย์อารมณ์เสียมาก แต่ผมคิดว่าต้นคงอารมณ์เสียมากกว่า ต้นไม่ชอบให้ใครเซ้าซี้ และไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องส่วนตัว

 

     “ไม่ตงไม่ติวแล้ว เรากลับก่อนนะไม่มีอารมณ์”

 

     “อ้าวเมย์ เดี๋ยวสิ!”

 

     พอเมย์วีนออกมาเสร็จก็คว้ากระเป๋าหนีไป ป่านที่ค่อนข้างสนิทกับเมย์เลยรีบเก็บของแล้ววิ่งตามเมย์

 

     ผมเข้าใจครับว่าเมย์คงอึดอัด เมื่อกี้ตอนที่ต้นพูดถึงต้นจะไม่ได้ว่าอะไรเมย์แรงๆ แต่ต้นก็พูดความจริงแถมยังเป็นความจริงที่พวกเราเลือกจะเงียบไว้มาตลอด เมย์จึงเหมือนถูกฉีกหน้า

 

     “เฮ้ย เกิดไรขึ้นวะ?”

 

     พวกเพื่อนคนอื่นๆ เริ่มเข้ามาล้อมวงถามพวกเราที่ยังนั่งกันอยู่ที่เดิม

 

     “นั่นดิ่ ทำไมอยู่ๆ ต้นมันก็ด่าเมย์อ่ะ”

 

     “ต้นไม่ได้ด่าเมย์ซะหน่อย”

 

     แก้วรีบออกตัวแทนต้น ปกป้องเพื่อนในกลุ่ม

 

     “พวกมึงก็เล่ามาดิ่ เกิดไรขึ้น ทำไมอยู่ๆ ต้นกับเมย์มันถึงทะเลาะกัน”

 

     สายตาของพวกเพื่อนๆ จ้องมาทางผมอย่างเห็นได้ชัด เพราะผมถือเป็นคนที่สนิทกับต้นที่สุด แต่ไม่เอาหรอกครับผมไม่อยากพูดอะไรหรอก กลัวต้นโกรธเอา

 

     “มึงอ่ะเล่ามาเลย โอม มึงสนิทกับไอ้ต้นที่สุดเล่ามาเลย แล้วผู้ชายคนเมื่อกี้ใครวะ? เด็กวิดวะซะด้วย กอดคอไอ้ต้นได้นี่ไม่ธรรมดาอ่ะ”

 

     “เราไม่ได้สนิทกับต้นมากถึงขนาดนั้น”

 

     “โห ถ้ามึงเรียกไม่สนิทก็ไม่มีใครสนิทแล้ว”

 

     เป็นความจริงที่ต้นมักเว้นช่องว่างห่างจากพวกเพื่อนคนอื่นๆ อยู่เสมอ ต้นไม่เคยเปิดปากเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง เวลาอยู่ด้วยกันก็มักจะเงียบๆ เป็นฝ่ายฟังมากกว่าคุย และไม่ค่อยยอมตอบคำถามเรื่องส่วนตัวกับใครง่ายๆ ถึงต้นจะดูเหมือนใจดีชอบเหลือเพื่อนคนอื่นๆ เสมอ แต่ความจริงแล้วต้นเกลียดการถูกบังคับ ต้นยอมให้คนอื่นเสมอ ต้นเก็บความไม่พอใจเอาไว้แล้วก็แสดงออกมาด้วยความเฉยชาแทน ต้นเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มพวกเรา แต่พวกเราในกลุ่มไม่มีใครได้เป็นส่วนหนึ่งในโลกของต้น และการที่ต้นยอมให้ผมเข้าใกล้ก็คงเพราะผมไม่เคยเรียกร้องจะเข้าไปในโลกของต้น ผมแค่... ขออยู่ข้างๆ ต้น

 

     “มานี่ กูเล่าเอง”

 

     เพราะผมไม่กล้าเล่า ไปป์ที่ไม่แคร์อะไรก็เลยเล่าแทนผม ไปป์พูดมากเสมอครับ แต่ผมเองไม่ถือหรอกครับชินกับนิสัยของไปป์แล้ว หวังว่าต้นคงไม่โกรธไปป์ไปอีกคนนะครับ

 

     “คืองี้ เมย์มันมาคาดคั้นเอากับต้นว่าผู้ชายที่มารอต้นอยู่ข้างล่างตึกรวมวันก่อนคือใคร เห็นเขาว่ากันว่าต้นพาไปซ้อมที่ห้องชมรมด้วยนะเว้ย พวกที่ไปดูมาเล่ากันมาเล่นกีตาร์เทพโครต แล้วต้นมันก็เล่นด้วย พวกเด็กผู้หญิงปีหนึ่งเลยเริ่มหันมาปลื้มต้นกัน อย่างเมื่อเช้าก็มีเด็กมากรี๊ดต้นกันหลายคนเลย กูก็พึ่งรู้เนี่ยว่าต้นแม่งเล่นกีตาร์ได้”

 

     “แล้วไงต่อวะ เกี่ยวกับไอ้เมย์ตรงไหน”

 

     “ก็พวกมึงก็รู้ว่าเมย์มันโมเมว่าต้นเป็นแฟนมันมาตลอดอ่ะ ต้นเองถึงจะรำคาญแต่ก็ไม่เคยหักหน้าไรเมย์ไง แต่เรื่องมันเริ่มมาพีคที่ผู้ชายคนนั้น”

 

     “ยังไงวะ?”

 

     “ใครๆ ก็รู้ว่าต้นไม่สุงสิงกับใคร เวลาที่เมย์ออกตัวแรงต้นก็ไม่เคยปฏิเสธยอมๆ เมย์มาตลอด ขนาดตอนที่น้องรหัสมันมาจีบแล้วเกือบปีนเกลียวกับเมย์ ต้นก็เฉยๆ อยู่ตรงกลางไม่เข้าข้างใคร แต่เมื่อกี้เมย์มันดันไปคาดคั้นต้นไงเรื่องผู้ชายคนนั้นอ่ะ”

 

     “แค่นี้เนี่ยนะ แล้วทะเลาะกัน?”

 

     “ก็เมย์มันดันไปยิงตรง ถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนต้นรึเปล่าอ่ะดิ่ แถมขึ้นเสียงใส่ด้วยแบบทำนองว่าต้นก็รู้ว่าเมย์มันคิดอะไรแล้วต้นไปทำงั้นกับคนอื่นได้ไง ต้นมันเลยโมโห”

 

     “อ้าว งี้ก็เท่ากับด่าว่าต้นเป็นเกย์ดิ่วะ?”

 

     “เออดิ่ เมย์มันทึกทักเอาเองมาตลอด พอเจอแบบนี้เข้าก็มาวีนเอากับต้นทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นไรกันอ่ะ ทำเหมือนต้นเป็นคนไปหลอกมัน ต้นก็เลยโมโหเพราะเมย์มันลามปามไปคาดคั้นเรื่องส่วนตัว”

 

     “ถึงเรื่องนี้เมย์จะผิดแต่ไอ้ต้นก็มีส่วนนะ มันน่าจะพูดไปตรงๆ ตั้งแต่ทีแรก”

 

     เพื่อนคนนึงของพวกเราพูดขึ้น แต่เขาไม่รู้หรอกครับว่าบางครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนมันก็ซับซ้อนเกินกว่าจะพูดออกมา

 

     “ต้นไม่เคยพูดอะไรอยู่แล้ว พวกนายก็รู้ว่ามีใครขัดเมย์ได้ที่ไหน เรายังสงสารต้นเลยตอนที่ต้นนั่งทานข้าวกับน้องรหัสมันอยู่อ่ะ แล้วเมย์ตามไปเหวี่ยง แบบว่าเหวอกันทั้งโต๊ะ”

 

     “เออ แล้วตกลงต้นเป็นเกย์จริงป่าววะ?”

 

     “เรื่องนี้กูก็ไม่รู้ว่ะ คนเขาก็ลือกันนะมึง แถมมีผู้ชายมาจีบต้นเยอะด้วย แต่ก็ไม่เคยเห็นมันแสดงท่าทีไรกับใครไง จนมีเรื่องผู้ชายที่มารับต้นวันก่อน กับผู้ชายคนนั้นอ่ะคนที่เห็นงี้เขาเล่าว่านั่งมองหน้ากันไอ้ต้นยิ้มหวานให้ตลอด มีจับมงจับมือกันด้วยนะเว้ยทั้งๆ ที่ปกติต้นมันไม่ชอบให้ใครโดนตัว แถมพวกที่เห็นเล่าว่าผู้ชายคนนั้นรวยมากขับเบนซ์มารับ เล่นเอารุ่นพี่วิดวะที่ตามจีบต้นอยู่อกหักไปเลยนะมึง”

 

     “ใช่คนเมื่อกี้ป่าววะ?”

 

     “ไม่ใช่ๆ คนนั้นเพื่อนไอ้ต้นมันไม่ใช่เหรอ? เด็กเตรียมพัฒน์เหมือนกันมั้ง”

 

     ผมพึ่งรู้นะครับว่าต้นกับผู้ชายคนนั้นเรียน ม.ปลาย ที่เดียวกัน มิน่าล่ะต้นถึงได้สนิทด้วย ผมอยากสนิทกับต้นแบบนั้นมั่งจัง

 

     “ไม่แน่ ต้นมันอาจจะเป็นแฟนกับไอ้นั่นก็ได้ กูเห็นสนิทกันจะตาย อยู่ชมรมเดียวกันด้วย ต้นไปมันนั่งที่ชมรมตลอดอ่ะ ทั้งๆ ที่เกลียดพวกรุ่นพี่ในนั้นจะตาย”

 

     “เอ้ยไม่มั้ง? นั่นหนุ่มหล่อท็อปๆ ของวิดวะปีสองเลยนะเว้ย เคยเป็นแฟนกับน้องดาวไอดอลคณะบัญชีด้วยนะมึง”

 

     “ก็แบบจริงๆ แล้วเป็นเกย์เลยจีบหญิงบังหน้าไง”

 

     “เฮ้ย มึงสองคนอ่ะไปไกลแล้ว กลับมาเรื่องต้นกันก่อน กูอยากรู้ว่าตกลงแล้วต้นมันเป็นเกย์ป่าววะ กูจะได้ระวังตัว”

 

     นั่นสิครับ ทำไมอยู่ๆ ถึงออกทะเลไปเรื่องเพื่อนต้นได้ล่ะ? ผมกำลังฟังเรื่องต้นเพลินๆ เลย

 

     “โหย ดูหนังหน้าตัวเองก่อนเหอะเชี่ยเอก ต้นมันคงเอามึงหรอก มันพูดกับมึงนับคำได้ ถ้ามันจะเล็งใครกูว่าโอมแหละ พวกมึงสนิทกันที่สุดแล้ว ใช่ป่ะ?”

 

     จู่ๆ ไปป์ก็โยนเผือกร้อนมาให้ผม ผมก็เลยได้แต่ปฏิเสธ

 

     “ไม่ๆ ไม่ใช่ซักหน่อย เรากับต้นเป็นเพื่อนกัน”

 

     “ปฏิเสธแล้วทำไมมึงหน้าแดงวะ โอม”

 

     “พวกนายก็ ไปล้อโอมกันทำไม”

 

     โชคดีจังครับที่แก้วออกหน้าแทนผม

 

     “เออๆ เรื่องที่ต้นมันเป็นรึเปล่ากูก็ไม่แน่ใจนะ แต่กูคิดว่ากูรู้ไรอย่างว่ะ”

 

     “ไรวะ?”

 

     “กูว่าต้นแม่งมีแฟนแล้วชัวร์ๆ แต่ปิดเงียบไว้ พวกมึงว่าป่ะ?”

 

     “ทำไมมึงไม่ไปถามต้นมันตรงๆ เลยล่ะ”

 

     “กูเคยถามแล้ว แต่ต้นมันไม่ตอบ มันเอาแต่ยิ้ม”

 

     “ทำไมมึงคิดงั้นว่าวะ? กูว่าอย่างต้นมันไม่มีใครเอาหรอก โลกส่วนตัวสูงตัวพ่อขนาดนั้น”

 

     “เออ กูก็ว่างั้นอ่ะ ถ้าอย่างไอ้ต้นมีแฟนได้นี่โลกแตกอ่ะ แต่เห็นมันไม่เคยทำท่าสนใจใครซักทีเลยคิดว่าน่าจะมีคนที่ชอบแล้วไง”

 

     “ถ้าเรามีแฟนแล้วโลกจะแตกเลยเหรอไง?”

 

     “เฮ้ย ต้น!”

 

     ต้นแอบมาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ พวกเราตกใจกันหมดเลย ต้นไม่ได้พูดอะไร แต่ต้นมากับผู้ชายคนนั้น

 

     “ส่งตรงนี้นะต้น เรามีเรียนต่อ ไปละ”

 

     เพื่อนของต้นโบกมือให้ต้น ส่วนต้นก็วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแล้วก็นั่งลงที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อนบางคนเดินหนีไปแล้วแต่บางคนก็ยังนั่งอยู่ ต้นมองหน้าพวกเราด้วยสีหน้านิ่งๆ ไม่พูดอะไร ต้นเริ่มหยิบหนังสือของตัวเองที่วางทิ้งไว้เมื่อกี้ขึ้นมาอ่านต่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต้นมักจะทำแบบนี้เสมอๆ เลยครับ แต่แล้วก็มีหน่วยกล้าตายขึ้นจนได้ ความอยากรู้ของมิวนิคทำให้ผมทึ่งมากๆ เขาไม่กลัวต้นโกรธเลยรึไงนะ?

 

     “เอ้ย จะไม่พูดไรหน่อยเหรอวะ?”

 

     “จะให้พูดไรล่ะ”

 

     ต้นดูดน้ำในแก้วไปพร้อมๆ กับที่ถามพวกผม ท่าทางของต้นดูนิ่งมาก ต้นไม่เคยแสดงออกว่าหวั่นไหวกับอะไรเลย เหมือนมีกำแพงขวางระหว่างพวกเรากับต้นตลอดเวลา

 

     “ก็แกทะเลาะไรกับยัยเมย์”

 

     “ก็นึกว่าไปป์เล่าให้ฟังหมดแล้วซะอีก”

 

     “อุ่ย!”

 

     ไปป์ร้อนตัว แต่ผมกลับเห็นต้นหันไปยิ้มให้ไปป์ ทำไมต้นถึงไม่เคยโกรธอะไรไปป์เลย ไม่ว่าไปป์จะทำอะไรต้นแทบไม่เคยถือสา ผมรู้สึกอิจฉาเขานิดหน่อย

 

     “เออ งั้นถามใหม่ก็ได้ เรื่องที่เขาลือกันจริงป่าววะ?”

 

     “เรื่องไหนล่ะ คนเขาลือกันตั้งเยอะ”

 

     “ต้นแม่งกวนว่ะ”

 

     “พึ่งรู้เหรอ”

 

     แล้วต้นก็เฉไฉไปอีกจนได้ครับ ต้นไม่เคยตอบคำถามอะไรเลย ต้นมักจะเบี่ยนประเด็น และไม่ยอมให้ใครถาม แต่ถึงต้นจะเป็นคนแบบนี้ผมก็ชอบต้นมากอยู่ดี

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++