Drama Queen & Dump King

     เช้านี้ผมตื่นสายกว่าปกติ ตอนที่ผมกับพี่ชัชลงไปทานบุฟเฟ่มื้อเช้าก็เกือบแปดโมงแล้วครับ

 

     วันนี้พี่ชัชกุลีกุจอบริการผมใหญ่เชียว คงเพราะเรื่องเมื่อคืนถึงได้เอาใจผมขนาดนี้ แต่อันที่จริงผมก็ไม่อยากเดินนักหรอกครับ มันยังแปล๊บๆ อยู่เลย พี่ชัชนั่นแหละผิด! บอกให้ทำแบบธรรมดาๆ ก็ไม่ฟัง ทำเอาผมระบมไปทั้งตัว!

 

     ผมนั่งรอพี่ชัชที่โต๊ะกับเตอร์ที่ยังทานไม่อิ่ม เพราะคนอื่นๆ หนีไปเดินเล่นกันหมดแล้ว เตอร์ลุกลี้ลุกลนมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าพี่ชัชอยู่ไกลก็เริ่มกวนผมทันที

 

     “พี่ต้นๆ”

 

     “หืม?”

 

     ผมจิบน้ำส้มเย็นๆ ที่พี่ชัชกดมาให้ พี่ชัชกำลังไปตักข้าวต้มให้ผมอยู่ครับ ปกติแล้วเวลาไปไหนด้วยกันแบบนี้ผมมักเป็นฝ่ายบริการพี่ชัช แต่เพราะวันนี้ผมเพลีย ทำอะไรไม่ค่อยไหว พี่ชัชเลยเป็นฝ่ายบริการผมแทน

 

     “ตกลงเมื่อคืน พี่ต้นกับอาชัชใช้กล่องไหน”

 

     ให้ตายเถอะ! ผมแทบสำลัก เตอร์ถามอะไรผมแบบนี้นะ! ผมพูดอะไรไม่ถูกได้แต่หน้าแดงเมื่อคิดถึงคำตอบว่า “ใช้ทั้งคู่” แต่เอ๊ะ! แล้วผมจะไปตอบคำถามเตอร์ในใจทำไม? ยิ่งคิดก็ยิ่งเขินครับ ไม่ใช่สิ! ผมควรจะดุเตอร์ต่างหาก ผมควรจะนึกคำพูดดีๆ ซักประโยคเอามากำราบเจ้าเด็กบ้านี่!

 

     “มันใช่เรื่องของเด็กมั้ย”

 

     พี่ชัชโผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วก็เคาะหัวเตอร์เบาๆ

 

     “ป๊าดโธ่ อาชัชเปิ้นก็เป๋นป้อจายเน้อ จะอายอะหยัง”

 

     “สูเป๋นละอ่อนน่อย บ่าดีอู้เฮื่องนี้ก่ะ”

 

     “ทำเป๋นอู้ก่ะ เปิ้นฮู้เน้อ อีป้อตึงเล่าหื้อเปิ้นฟังเลาะ อาชัชไปแอ่วหาแม่ญิงบ้านแม่ยิ่งต๋อนอายุได้สิบสี่คือกั๋น ป้อแม่เปิ้นตึงมาเอาเฮื่องถึงบ้าน ดีว่าแม่ญิงเปิ้นสลิดนัก แหมบ่อนานเปิ้นก็เอาผัวใหม่อาชัชเลยบ่อต้องไปขอเปิ้นมาแต่ง”

 

     ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ข้อมูลใหม่นี่ก็ทำให้ผมส่งยิ้มเย็นๆ ให้แฟนผม พี่ชัชเลยได้แต่ยืนเหงื่อตกส่งยิ้มแหยๆ ให้ผมก่อนจะวางชามข้าวต้มให้อย่างเอาใจ

 

     “อู้ไปเรื่อยก่ะ ทานนี่ดีกว่าครับต้น กำลังร้อนๆ เชียว”

 

     ผมยังคงส่งยิ้มเย็นๆ ให้พี่ชัชอยู่ ส่วนเตอร์ก็หัวเราะคิกคักยักคิ้วหลิ่วตาให้อาตัวเอง

 

     “อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยครับ น้ำส้ม! น้ำส้มจะหมดแก้วแล้ว พี่ไปกดมาเพิ่มให้เราดีกว่าเนอะ”

 

     “ไม่ต้องหรอกครับ แค่นี้ก็พอแล้ว ผมทานอะไรไม่ลงครับ”

 

     “โธ่ ที่รักก็...”

 

     “ฮ่าๆ”

 

     “เราก็ด้วยนะเตอร์ ไม่ต้องมาหัวเราะเลย พี่ไม่ถือเรื่องที่เตอร์แกล้งแซวพี่แบบนั้นเพราะเราสนิทกัน แต่เตอร์ไม่ควรไปล้อเล่นกับใครแบบนี้อีก เข้าใจมั้ยครับ? มันเป็นเรื่องส่วนตัว แล้วก็เรื่องพวกนั้นก็ด้วย พี่รู้ว่าเราเป็นผู้ชาย เริ่มโตแล้วก็ต้องสนใจเรื่องอย่างว่าเป็นธรรมดา แต่ว่าพี่ว่ายังไม่ถึงเวลาที่เราจะไปทำอะไรแบบนั้นกับใครนะ ยังเด็กอยู่เลย ควรจะตั้งใจเรียนมากกว่า จะเที่ยวเล่นมีแฟนบ้างพี่ไม่ว่า แต่อย่าถึงขั้นหมกมุ่นกับเรื่องอย่างว่าตั้งแต่เด็กเลย มันยังเร็วเกินไป”

 

     ท้ายประโยคผมหันไปจิกตาใส่พี่ชัชนิดหน่อย เล่นเอาพี่ชัชหน้าเสีย

 

     “ทีหลังรบกวนคุณอาชัชช่วยทำตัวดีๆ ด้วยนะครับ ผมไม่อยากให้เตอร์เสียคนเพราะเลียนแบบพฤติกรรมแย่ๆ ของคุณอา!”

 

     “ฮ่าๆ”

 

     แทนที่จะสลด พี่ชัชกลับหัวเราะผมซะงั้น แถมเตอร์ก็ผสมโรงด้วย

 

     “หัวเราะอะไรกัน สองอาหลานนี่”

 

     “ปล๊าว พี่ก็แค่ดีใจที่ต้นเอ็นดูหลานพี่ขนาดนี้”

 

     “พี่ต้นๆ ขนาดแม่ยังไม่เคยพูดงี้เลยรู้ปล่าว มีแต่ย่าอ่ะที่ชอบดุผมแบบนี้ หาว่าผมเหมือนอามากกว่าพ่อ บ่นผมทุกทีเลย มิน่าล่ะ ย่าถึงชอบพี่ต้นทั้งๆ ที่พี่ต้นเป็นผู้ชาย พี่ต้นโคตรเหมือนย่าเลย!”

 

     “บ้า อย่ามาว่าพี่แบบนี้นะเตอร์!”

 

     “แฟนอาชัชคนนี้น่าฮักขนาด อย่าหื้อเปิ้นหลุดมือไปเน้อ เปิ้นมักอาสะใภ้คนนี้คนเดียวหนา”

 

     “สูบ่าต้องอู้อะหยังอากะคึดจะอั้นอยู่ละเลาะ”

 

     พูดกัน หัวเราะกันยังไม่พอ สองคนนี้ยังทำท่าแปะมือใส่กันอีก ทะเล้นถอดแบบกันมาเปี๊ยป

 

     “สองอาหลานนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ พอเลยครับ รีบทานจะได้รีบไปเที่ยวกันต่อ ออกสายเดี๋ยวแดดร้อนหรอกครับ เราก็ด้วยเตอร์ เสร็จแล้วก็ไปตามพ่อเราได้แล้ว”

 

     ผมละหวั่นใจจริงๆ คิดถูกหรือคิดผิดครับเนี่ยที่อนุญาติให้เตอร์มาอยู่ด้วย เกิดมาอยู่แล้วได้นิสัยแย่ๆ ของพี่ชัชไปเพิ่มอีกผมจะทำยังไง ผมจะเอาเตอร์อยู่เหรอครับ ทะเล้นขนาดนี้ แถมคุณอาตัวดีก็ดูจะให้ท้ายหลานอีก น่ากลัวจริงๆ ครับ

 

     ผมตัดสินใจแล้ว เพื่อพี่ศักดิ์กับพี่นา ผมจะต้องดัดนิสัยเตอร์ให้ได้ จะต้องไม่ให้เตอร์โตไปเหมือนพี่ชัชเด็ดขาด!

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++