Drama Queen & Dump King

     “พี่ชัชครับ?”

    

     เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงสุดที่รักของผมเอง

 

     “อ้าว มีไรเหรอต้น?”

 

     “เมษกลับไปแล้วครับ”

 

     “เหรอ”

 

     “เอ่อ...”

 

     ผมเงยหน้าขึ้นจากงานทันที ต้นมันทำท่าอึกอักขนาดนี้ ต้องมีไรแน่ๆ ครับ

 

     “มีไรรึเปล่าต้น?”

 

     “เอ่อ พี่ชัชกำลังยุ่งอยู่รึเปล่าครับ?”

 

     “ไม่มาก แค่จัดเอกสาร ไว้พี่ค่อยทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้”

 

     “คือผมมีเรื่องบางอย่างอยากบอกพี่ชัชน่ะครับ”

 

     เสียงของต้นเบาหวิวจนผมได้ยินไม่ถนัด ท่าทางต้นก็ดูแปลกๆ มีไรรึเปล่าหว่า?

 

     “หือ ไรเหรอ?”

 

     “พี่ชัชว่างคุยกับผมซักครู่มั้ยครับ?”

 

     ต้นมันพูดแล้วเหล่ๆ มาทางกองเอกสารของผม

 

     นี่มันแปลกเกินไปแล้วครับ เรื่องสำคัญอะไรต้นมันถึงได้ทำท่าแบบนี้ ผมทิ้งงานไว้ที่เดิมแล้วเดินไปจูงไอ้ต้นมานั่งคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวตรงโซฟาเบด ได้เวลาเล่นบทพี่ชายที่แสนดีแล้วครับ

 

     ปกติผมทำตัวเป็นผัวไอ้ต้นมันก็จริง เป็นแฟนสวีทหวานคอยเอาใจมัน ทำตัวเป็นคู่รักกันที่ต้องมีช่วงออดอ้อน ทะเลาะกันบ้างงอนกันนิดหน่อยตามประสาลิ้นกับฟันที่อยู่ร่วมกัน แต่มันก็มีบ้างบางเวลาครับที่ผมต้องเล่นบทอื่นด้วย บางครั้งผมก็ต้องสวมบทพ่อเป็นที่พึ่งให้ไอ้ต้น บางคราวก็ต้องเล่นบทพี่ชายใจดีที่เข้าใจมัน เหมือนในเวลานี้ยังไงละครับ หมาป่ากำลังปลอมตัวเป็นคุณย่าหลอกหนูน้อยหมวกแดงให้คายความลับอยู่

 

     “ต้นมีไรรึเปล่าครับ ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นด้วยหืม?”

 

     “เอ่อ... พี่ชัชสัญญากับผมก่อนนะครับว่าจะไม่ใช้อารมณ์”

 

     คิ้วผมกระตุกทันทีอ่ะ ได้ยินเกริ่นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมแน่ๆ แต่เพื่อภาพลักษณ์ผม ผมต้องยิ้มให้ลูกแกะมันไว้ใจผมให้ได้

 

     “ก็ลองบอกพี่มาก่อนสิครับ”

 

     ต้นมันลังเลอยู่พักนึง แล้วมันก็เปิดปากจนได้ ง้างปากไอ้ต้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม

 

     “พี่ชัชยังเกลียดแม็กซ์อยู่รึเปล่าครับ?”

 

     นั่นไงกรูว่าละ! ชื่อที่ออกจากปากต้นไม่ใช่ชื่อที่ผมอยากได้ยินเลย

 

     “ทำไมเหรอครับ?”

 

     “ตอบผมมาก่อนสิครับ”

 

     ไอ้ต้นมันรบเร้าเอาคำตอบจากผมใหญ่เลย หน้าไอ้ต้นนี่ดูกังวลมากอ่ะ คิ้วมันจะผูกโบว์ได้อยู่แล้ว เวลาที่มันทำแบบนี้แล้วเหมือนเด็กมากเลยครับ เหมือนเด็กที่กำลังอ้อนจะเอาอะไรซักอย่างจากผม แต่ก็ทั้งกลัวทั้งกังวล จะว่าไปไอ้ต้นมันก็ยังเด็กอยู่จริงๆ นั่นแหละครับ ยังไม่ถึง 20 เลย แล้วผมในฐานะผู้ใหญ่ก็ต้องรับฟังอย่างมีเหตุผลใช่มั้ยครับ? ทั้งๆ ที่ใจผมนี่ลุกเป็นไฟแล้วอ่ะ

 

     “ถึงพี่จะไม่ชอบที่เขาทำกับต้นแบบนั้น แต่พี่ก็ไม่ได้เกลียดไรเขาหรอก ทำไม มีไรรึเปล่า?”

 

     ผมตอบพร้อมๆ กับไล้นิ้วไปบนแก้มไอ้ต้นมันเล่นพลางยิ้มให้มันอย่างอ่อนโยน อย่าดูถูกอาชีพขี้ข้าของผมเชียวนะครับ ถ้าผมจะตอแหลผมก็ทำได้ไม่แพ้ดาราตุ๊กตาทองเหมือนกัน น้ำขุ่นอยู่ในน้ำใสอยู่นอกนี่ผมถนัดนักล่ะ ขึ้นอยู่แค่ว่าผมจะทำหรือไม่ทำก็แค่นั้น

 

     พอต้นเห็นผมเป็นแบบนี้ มันก็ผ่อนคลายขึ้น ไม่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว แต่ผมนี่ดิ่อยากร้องไห้ชะมัดยาด ผมโครตเกลียดไอ้เด็กเวรนั่นเลย ยังไงก็เกลียดขี้หน้ามันอยู่ดีอ่ะ

 

     “เรื่องตอนนั้นอันที่จริงผมเป็นคนผิดเองครับ คนที่เริ่มทุกๆ อย่างก็คือผม แม็กซ์ไม่ผิดหรอกครับ พี่ชัชอย่าเกลียดแม็กซ์เลยนะครับ”

 

     ไม่ให้พี่เกลียดคนที่จ้องจะตีท้ายครัวพี่เนี่ยนะต้น? ให้มันหายไปจากโลกนี้ก่อนเหอะ พี่ค่อยวางใจได้!

 

     “ครับ พี่ไม่ได้เกลียดไรเขาหรอก พี่เองก็ผิดที่ทำกับต้นแบบนั้น ว่าไปแล้วคนที่ทำผิดมากที่สุดก็คือพี่ แต่ต้นก็ยังให้อภัยพี่ไม่ใช่เหรอครับ”

 

     พอได้ยินแบบนี้ไอ้ต้นมันก็ยิ้มออกมาทันทีเลยครับ แน่ะมีซุกด้วยเว้ยเฮ้ย! ไอ้ต้นมันกอดผมก่อนอ่ะ แม่ง! ไอ้เด็กเวรเอ้ย ไอ้มารหัวใจ มึงทำไรกับเมียกรูวะ!

 

     ผมยังต้องหลอกไอ้ต้นต่อไปด้วยความเยือกเย็นทั้งๆ ที่ในใจนี่ไฟลุกแล้วอ่ะ

 

     “ว่าแต่ มีไรรึเปล่าครับ จู่ๆ ก็พูดถึงเขาขึ้นมา?”

 

     “คือ... ถ้าผมเล่าแล้วพี่ชัชห้ามโกรธผมนะครับ”

 

     “ครับ พี่ไม่โกรธเราหรอก”

 

     ผมจุ๊บหน้าผากไอ้ต้นไปเบาๆ หนึ่งทีแล้วก็ลูบหัวมันเล่น แต่หวังว่าเสียงของผมคงไม่เหมือนคนกำลังกัดฟันนะ

 

     “คือ... วันก่อน ผมไปทานข้าวกับแม็กซ์มาครับ มีพวกเพื่อนๆ คนอื่นไปด้วยอีกหลายคนเลย”

 

     เหมือนรู้สึกโดนน้ำเย็นๆ สาดใส่หน้าเลยครับ เมียผมหนีไปแดรกข้าวกับกิ๊กเก่ามา เหอะๆ

 

     “เหรอครับ”

 

     “พี่ชัช... โกรธเหรอครับ?”

 

     “ปล๊าว พี่ไม่โกรธไรต้นหรอก”

 

     ต้นมันเงียบไปพักนึงก่อนจะอ้อนผมมากกว่าเดิมด้วยการเงยหน้ามาสบตากับผม มันทำน้ำตาคลอๆ แล้วก็ช้อนตามองผม

 

     ผมแพ้ทางไอ้ต้นตอนที่มันทำแบบนี้ทุกทีครับ ได้แต่นั่งถอนหายใจเฮือกแล้วลูบหลังมันเบาๆ ผมกอดมัน จูบมัน เพราะไม่รู้จะลงโทษมันยังไง แถมผมยังออกปากไปแล้วว่าไม่โกรธ

 

     ต้นมันหลับตารับสัมผัสจากผมอย่างยินยอม พอผมผละออกจากริมฝีปากมันแล้ว มันก็ก้มหน้าลงซุกอกผมต่อ แต่ผมรู้ดีว่าต้นมันกำลังแอบอมยิ้ม ก็เล่นอ้อนผมซะขนาดนี้โกรธไม่ลงแล้วครับ เข้าทางไอ้ต้นมัน เฮ้อ...

 

     “ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอก พอดีตอนที่แม็กซ์โทรมาชวน พี่ชัชไปญี่ปุ่นพอดี ผมเห็นว่าแค่ทานข้าวกันก็เลยไป”

 

     “แล้วหนุกมั้ยครับ ไปไงมาไงถึงนัดกันได้ล่ะ?”

 

     ผมพยายามกัดฟันทำเสียงผู้ใหญ่ใจดีมีเหตุผลสุดฤทธิ์อ่ะ

 

     “แม็กซ์สอบใหม่ครับ คราวนี้เขาได้ธรรมศาสตร์ ก็เลยโทรมาชวนพวกผมแล้วก็เพื่อนเก่าไปฉลองกัน ผมเองก็ทำผิดกับแม็กซ์ไว้มาก ผมเลยอยากไปฉลองให้เขาครับ ผมอยากให้ผมกับเขาเริ่มต้นกันใหม่ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิม”

 

     แต่พี่ว่าไอ้เด็กเวรนั่นมันอยากได้ต้นทำอย่างอื่นมากกว่านะ ถึงต้นจะคิดกับมันแค่เพื่อนก็เถอะ

 

     ผมห่วงเมียผมนะ ต้นชอบวางเดิมพันกับคนอื่นเสมอ ผมกลัวเมียผมจะแพ้เข้าซักวัน ก็เมียผมลุคใสซื่อขนาดนี้ ใครๆ ก็อยากหลอกทั้งนั้นแหละ

 

     “เหรอ มันก็เก่งเหมือนกันเนาะ ได้ที่ธรรมศาสตร์ซะด้วย”

 

     “ครับ เห็นบอกว่าโชคดีได้แฟนติวให้ เลยสอบใหม่ติด”

 

     “อ้าว มันมีแฟนแล้วเหรอ?”

 

     ได้ยินแบบนี้ผมค่อยสบายใจหน่อย ไอ้เด็กเวรนั่นมีแฟนแล้วหรอกเหรอเนี่ย โล่งอกแล้วครับ

 

     “ครับ แม็กซ์ไม่เคยว่างหรอกครับพี่ชัช ผู้หญิงต่อแถวอยากเป็นแฟนแม็กซ์กันทั้งนั้นแหละ ก่อนคนนี้ก็เปลี่ยนแฟนไปเยอะเหมือนกันครับ นี่ผมว่าคนนี้เดี๋ยวก็เลิกอีกแหละครับอยู่ห่างกันขนาดนั้น”

 

     “อ้าว งี้แล้วแฟนมันล่ะยังอยู่ที่เก่าเหรอ?”

 

     “ครับ แฟนแม็กซ์อยู่เชียงใหม่”

 

     ผมควรจะวางใจแค่ครึ่งเดียวสินะ เวรเอ้ย!

 

     “พี่ชัช... ครับ”

 

     “ครับ?”

 

     ผมหันไปยิ้มให้ต้นตามเสียงเรียก ตอนนี้ผมต้องเป็นผู้ใหญ่มีเหตุผล ผมควรจะมีเหตุผล!

 

     “ถ้าคราวหน้าผมจะขออนุญาติไปไหนกับแม็กซ์บ้าง พี่ชัชจะอนุญาติมั้ยครับ? ยังไงๆ นอกจากเมษแล้ว แม็กซ์ก็เป็นเพื่อนสนิทอีกคนที่ผมรักมากๆ ผม...”

 

     “ทำไมต้นต้องขออนุญาติพี่ด้วยละครับ ก็แค่ไปเที่ยวกับเพื่อน พี่ไม่ห้ามต้นหรอก”

 

     ต้นมันทำหน้าลังเลนิดหน่อย เหมือนไม่แน่ใจท่าทีผม ผมก็เลยได้แต่กัดฟันโกหกออกไป ถึงผมจะเกลียดไอ้เวรนั่นแค่ไหน แต่ผมควรจะเชื่อใจต้น แล้วก็ไม่บีบบังคับต้นมากจนเกินไป ผมไม่อยากทำให้ต้นอึดอัด แล้วมันก็เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่หรือคนที่มีเหตุผลโตๆ กันแล้วควรจะทำด้วยครับ คนเราจะรักกันได้ยังไงถ้ามัวแต่ระแวงกันตลอดเวลา?

 

     “พี่ชัชไม่ว่าอะไรจริงๆ เหรอครับ?”

 

     “มีอะไรให้พี่ว่าละครับ ที่รักของพี่ไม่ทำอะไรไม่ดีลับหลังพี่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ แล้วอีกอย่างต้นก็รักพี่มาก ต้นเลือกพี่ พี่ยังต้องกลัวอะไร ส่วนเพื่อนของต้น เขาก็รักต้นมากเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ เขาไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับต้นแล้วพี่จะใจร้ายทำลายมิตรภาพระหว่างต้นกับเพื่อนได้ไง พี่เชื่อใจต้นครับแล้วก็ไว้ใจเพื่อนของต้นด้วย”

 

     “ผมรักพี่ชัชที่สุดเลยครับ”

 

     ต้นมันยิ้มให้ผมโครตสดใสอ่ะ มันดีใจถึงขนาดมอบจุมพิตให้ผมแทนคำขอบคุณเลย แต่ผมนี่ดิ่น้ำตาตกใน ศัตรูที่ผมกลัวที่สุดแล้วก็เกลียดขี้หน้ามันสุดๆ แม่งกลับมาแล้ว ทำไมมันไปตั้งรกรากอยู่เชียงใหม่ไปเลยละเว้ย!

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++